Przez ostatnich kilka tygodni śniegu w Sztokholmie było mało, a przecież jest luty, to nic dziwnego, że się człowiekowi marzy zimowy krajobraz. Przypadek sprawił, że trafiłam w Internecie na informację o rezerwacie przyrody w Älvåsen, niedaleko miejscowości Hassela. Trafić tam nie było łatwo (teraz już znam dokładne współrzędne: lat 62,0618 i long 16,7298), ponieważ ktoś zapomniał postawić w jednym miejscu znaku informującego o konieczności odbicia z głównej drogi.
Droga dojazdowa jest utrzymywana w wersji zimowej. Przy Hasseli droga była odśnieżona i trochę wyjeżdżona, więc była zarówno twarda nawierzchnia jak i lód. Im bliżej rezerwatu, tym więcej mieszanki lodu ze śniegiem, a na ostatnim kawałku już sam śnieg.
Tuż przed rezerwatem jest parking. Gdy przyjechaliśmy stało tam kilka samochodów a ludzie przypinali swoje narty, bo od razu przy parkingu zaczynają się dwie kilkukilometrowe trasy biegowe!
Do rezerwatu zimą nie bardzo da się wejść, bo szlaki do wędrówek pieszych zasypane są co najmniej półmetrową warstwą śniegu. Śladów ludzkich butów na nich nie stwierdzono. Szliśmy więc wzdłuż trasy do biegania, ale gdy tylko się dało, skręciliśmy w przeciwnym niż narciarze kierunku.
[Trasa do biegów narciarskich]
Z lasu wyszliśmy na całkowicie płaski teren. Nie ma tak idealnie równych pól uprawnych! To musiało być zasypane śniegiem jezioro. Nasze przypuszczenia potwierdziła znaleziona na skraju lasu przysypana śniegiem łódka.
[Jezioro zasypane śniegiem]
[Coś przebiegło przez jezioro]
Jeśli w weekend będzie słoneczna pogoda, to może uda się nam wypożyczyć narty i spróbować swoich sił w zupełnie dla nas nowym sporcie? Jeśli nie, to na pewno przyjedziemy do Älvåsen późną wiosną lub latem, żeby pospacerować po rezerwacie i sprawdzić, co takiego można zobaczyć z wieży widokowej.
Dwa tygodnie temu w Falun odbyły się zawody w biegach narciarskich - jedne z zawodów w ramach Pucharu Świata. Pojechaliśmy zobaczyć, jak taka impreza wygląda i muszę przyznać, że zaskoczył mnie zarówno rozmiar trasy (oglądaliśmy sprint), jak i liczba kibiców.
[Skocznie w Falun]
[Tymczasem na niesprintowej trasie biegowej]
O ile trybuny przy linii startu i mety były wypełnione po brzegi, to już wzdłuż trasy ludzie stali pojedynczo, więc można było podejść gdziekolwiek i wszystko było dobrze widać.
[Kibice na Mördarbacken]
[Ekipa przedbiegaczy]
Trasa sprintu była na tyle krótka, że stojąc przy podbiegu na Mördarbacken widać było linię startu i odcinek tuż za startem, podbieg i jeszcze zakręt po zjeździe z Mördarbacken.
Ciekawe było, czym zajmowali się ludzie w oczekiwaniu na biegi. Otóż piknikowali. Siedzieli na karimatach, przy grillach i ogniskach, które rozpalali na śniegu, na zalesionym terenie ośrodka sportowego, przy trasie biegowej. Ktoś chyba nawet obchodził urodziny, bo jedna z grup ogniskowych śpiewała szwedzkie Sto lat.
SM-veckan, to tydzień (a właściwie dwa, bo jeden zimą i jeden latem), w którym odbywają się mistrzostwa Szwecji w różnych sportach. W tym roku zawody zimowe odbywały się w Söderhamn, gdzie miałam zaplanowane ferie zimowe.
Riksidrottsförbundet (Szwedzkie Stowarzyszenie Sportowe) decyduje, w jakich dyscyplinach będą rywalizować sportowcy i wygląda na to, że na zimowych zawodach nie muszą znaleźć się wyłącznie sporty zimowe. W tym roku były między innymi taniec towarzyski na wózkach, kręgle i trial motocyklowy.
Były też klasyczne sporty zimowe, jak biegi narciarskie czy slalom równoległy, ale mnie najbardziej zainteresowały wyścigi skuterów i biegi narciarskie z psami.
Nie czytałam wcześniej o zasadach wyścigów skuterów, ale wyglądało to mniej więcej tak, że na owalnym torze były kilka śniegowych górek; skutery ruszały jednocześnie i gdy ostatni z zawodników zbliżał się do końca pierwszego okrążenia, na tor wyjeżdżał dodatkowy skuter. Wyścig kończył się, gdy dwóch lub trzech zawodników wyprzedziło ten dodatkowy skuter.
[Wyścigi skuterów śnieżnych]
W czasie zawodów była też chwila grozy, gdy jedna z prowadzących zawodniczek wypadła na zakręcie ze swojego skutera. Po upadku leżała na śniegu obok pojazdu, na środku trasy wyścigu, ale na szczęście nikt z pozostałych zawodników w nią nie wjechał. Chyba nic poważnego się nie stało, bo gdy przyszli medycy, to dziewczyna szła już o własnych siłach.
Biegi narciarzy z psami wyglądały tak półprofesjonalnie, bo psy się gubiły...
Na pierwszych okrążeniach (dwóch u panów i jednym u pań) pies ma założoną uprząż, do której podczepione są małe sanki (albo jakiś obciążnik), a za sankami jest narciarz z kijkami (czyli taki tradycyjny narciarz biegowy). Początkowo myślałam, że psy będą narciarzy ciągnąć pod górę, ale wyglądało na to, że przez około pół górki narciarz i pies biegli obok siebie. Ponadto psy się plątały między sobą (uroki startu wspólnego w zawodach z dużą ilością linek), czasem nie wyrabiały na zakrętach, a praktycznie wszystkie poza pierwszymi dwoma biegnącymi blisko siebie, próbowały skracać drogę i trzeba było je zawracać na trasę.
Na ostatnim okrążeniu narciarze odpinali większość uprzęży oraz sanki i przyczepiali linkę od psa bezpośrednio do swojego pasa. W czasie wyścigu pań, jeden bies był tak podekscytowany udziałem w zawodach, że zapomniał poczekać na podczepienie do swojej narciarki i ona go później musiała dogonić na trasie. Najwyraźniej się udało, bo do mety wszyscy dotarli w parach ludzko-psich.
[Bieg narciarzy z psami]
[Bieg narciarek z psami]
Z żeglarstwem na lodzie był pewien problem. Lód był, ale wiatru prawie wcale. Część zawodów odwołano i uznano wyniki cząstkowe za końcowe.
Widziałam tutaj dwa typy żagli - jeden przypominał żagiel do windsurfingu, a drugi duży latawiec.
[Żeglarstwo na lodzie]
W czasie SM-veckan miało miejsce Vinterkalaset (Zimowa Impreza), w ramach którego co wieczór na scenie pod ratuszem w Söderhamn wstępowali muzycy.
