Szkolenie w Oslo

Samolot ze Sztokholmu do Oslo miałam w niedzielę wieczorem i na lotnisku Gardermoen byłam po 21:00.  Z lotniska do miasta można dojechać pociągiem lub autobusem. Na stronie przewoźnika kolejowego czytałam o jakiejś super metodzie zakupu biletu, ale nie mogłam ogarnąć, o co chodzi. Z rozkładu jazdy wynikało, że pociągi jeżdżą często, więc stwierdziłam, że rozejrzę się  już po przylocie.

Na lotnisku, przy stacji kolejowej były kasy oraz automaty biletowe. Przy automatach zaczęły robić się kolejki (kilka osób czekało), więc podszedł pan z obsługi i powiedział, że bilet można też kupić przy bramce (na peron prowadziły bramki podobne do tych przy wejściu do metra). Poszłam więc do bramki i zobaczyłam na czym polega ten super system sprzedaży biletów. Przy bramce był czytnik kart płatniczych - po przeskanowaniu karty pojawiała się mapka z listą stacji docelowych, wybierało się swoją i bramka się otwierała. W razie kontroli, za bilet służy karta płatnicza. Minus jest taki, że na jedną kartę może podróżować tylko jeden pasażer.

 [tu "kupuje się" bilet na pociąg]

Wysiadłam na centalnym dworcu w Oslo (Oslo Sentralstasjon) i z mapą w ręce poszłam w kierunku hotelu. Nie było jeszcze 22:00, gdy szłam przez centrum miasta, a było pusto i ciemno. Nieprzyjemnie. Pojedyncze osoby wychodziły z knajp, jakieś oświetlenie na ulicy było, ale wyglądało to bardziej jak opuszczone miasteczko niż centrum stolicy.

Pamiętając wakacyjną wizytę w Narviku próbowałam mówić po szwedzku licząc, że zrozumiem norweską odpowiedź. W hotelu trochę udało mi się zrozumieć (za to Norwegowie wydawali się bez problemu rozumieć, co do nich mówię), a trochę dowiedziałam się dzięki gestykulacji recepcjonisty. Na szkoleniu nie było już tak dobrze i musiałam poprosić kolegów, z którymi byłam w grupie, żebyśmy wszystkie dyskusje prowadzili po angielsku.

O ile w Szwecji zauważyłam, że przy braku zrozumienia szwedzkiej wypowiedzi, powtarzana jest ona po angielsku, o tyle w Norwegii trzeba o to specjalnie poprosić.

Większość osób na liście kursantów na szkoleniu miała lokalne nazwisko - takich 'innych' jak ja, było może troje. Poznałam jedną z nich - dziewczynę, która przyjechała z Rosji, ale pracowała w Norwegii już kilka lat, więc mówiła po norwesku bez problemów.

Szkolenie prowadzone było po angielsku (Mike Cohn jest Amerykaninem), ale jak w przerwach zjawiała się pani z obsługi to komunikaty przekazywała najczęściej po norwesku. Na koniec kursu była ankieta dotycząca oceny szkolenia - prawie wszystkie pytania były po angielsku, poza jednym, którego chyba ktoś zapomniał przetłumaczyć z norweskiego; na szczęście pisany norweski jest dla mnie zrozumiały :)

Szkolenie było w centrum szkoleniowym Felix, niedaleko deptaku przy zatoce. Widok z deptaku (ulica nazywa się Stranden) jest chyba nawet ładniejszy niż w Sztokholmie ;) Za to pozostała część centrum Oslo jest niezbyt ładna, taka dosyć przemysłowa - wygląda surowo, bardziej jak Kiruna niż inne europejskie stolice.

[Stranden]

[ulica Ibsena z cytatami z książek Ibsena] 

[Teatr Narodowy - Nationaltheatret]

[Parlament - Stortinget]

[trawnik przed Parlamentem]

[katedra] 

[przed katedrą]

[widok z fortecy Akershus na zatokę]

[widok z fortecy Akershus na zatokę]

[Ratusz - Rådhus]

[Pokojowe Centrum Nobla, po lewej stronie kawiarnia Alfred - Nobel Fredssenter]

[pompka do rowerów na Rådhusplassen]

Zajęcia były interesujące, można było zadawać pytania przez cały czas wykładu oraz w przerwach. Ponadto każdy uczestnik dostał podręcznik, pendrive'a z materiałami, karty (kilka talii) do planning pokera i jakieś gadżety w stylu tatuaży i naklejek.

Od skończenia kursu mam 90 dni na zdanie egzaminu, żeby zostać cerytyfikowanym Scrum Masterem. Egzamin zdaje się przez internet, więc nie trzeba już nigdzie jeździć. Tylko wypadałoby się wcześniej trochę pouczyć, m.in. przeczytać podręcznik ;)

Herbata indyjska

Ekipa w firmie się rozrosła, przestaliśmy się mieścić w jednym pokoju i QA ma teraz swój - niewielki, na maksymalnie 5 osób, ale za to z ładnym widokiem i balkonem! :)

Mamy teraz "damski pokój" - poza mną jest w nim jeszcze studentka z Chin, przychodząca do biura tak rzadko, że nawet nie pamiętam, kiedy była u nas ostatnio (część pracy wykonuje na uczelni) i nowa koleżanka T, z Indii.

T będzie mi pomagać w testach manualnych. Ja po urlopie próbuję się jakoś ogarnąć, a T stara się mnie nie zagadywać ;) Ale raz się wciągnęłam w rozmowę. I dowiedziałam się ciekawej rzeczy o herbacie.

Je herbatę zaparzam najczęściej za pomocą ekspresowych torebek, formy liściastej używam dosyć rzadko. Ale niezależnie od używanej postaci zawsze biorę kubek, wkładam do niego herbatę i zalewam wrzątkiem (albo gorącą wodą). Czekam chwilę i zaczynam pić. Jak herbata jest mocna - tak jak Twinings - to czasem uzupełniam ją wrzątkiem, gdy zostaje pół kubka. I nie wyjmuję torebki. Q, jeden z Chińczyków, pije herbatę zieloną zaparzając te same liście dwa razy, przy czym po pierwszym zaparzeniu wylewa herbaciany płyn twierdząc, że zawiera on szkodliwe substancje.

T opowiedziała mi o tradycyjnej metodzie parzenia herbaty w Indiach. Metoda jest prosta, ale jakoś sama na to wcześniej nie wpadłam ;) Najpierw należy zagotować wodę. Następnie do gotującej się wody wsypuje się herbatę. I gotuje przez około 2 minuty. Później dodaje się przyprawy - takie jak imbir, który jest w Indiach tak popularnym dodatkiem do herbaty jak cytryna w Polsce - i gotuje kolejne 2 minuty, żeby wydobyć z przypraw aromat. Do takiej herbaty, tuż przed podaniem, dodaje się cukier i mleko.

Hindusi piją bardzo mocne herbaty. Z jednej torebki Twiningsa ja mam dwa kubki smakującej mi herbaty. Z tej samej torebki T robi 1/3 kubka (A, który był na delegacji w naszym biurze, gdy ja zaczynałam tu pracę, używał 3-4 torebek takiej herbaty na mniej więcej pół kubka wody!) i uważa, że smak i moc są całkiem w porządku jak ma herbatę z torebki :) Jak jej powiedziałam o mojej wersji, to stwierdziła, że w Indiach osoba pijąca herbatę w taki sposób jak ja, uznana by była za bardzo biedną, bo nie mogącą sobie pozwolić na herbatę (gdyby mnie było stać, to przecież bym jej aż tak nie rozcieńczała!). Kolejna rzecz świadcząca na moją niekorzyść to niesłodzenie herbaty. Pytałam T, czy herbatę w Indiach zawsze i każdy pije słodką. Usłyszałam, że diabetycy nie słodzą ;)

O kawie

Z raportu opisującego zwyczaje żywieniowe Szwedów w latach 2010-2011 wynika, że najczęściej wypijanym przez nich napojem jest kawa - pije ją 80% kobiet i 85% mężczyzn, czyli jakieś dwa razy więcej niż herbatę!

Kawa dostępna jest wszędzie - poza kawiarniami i stacjami benzynowymi również w salonikach prasowych (jak Pressbyron) oraz w niektórych sklepach spożywczych (np. w odwiedzanym przeze mnie dość często T-Jarlen przy stacji metra Östermalmstorg).

Przez cały dzień można spotkać na ulicach ludzi z papierowymi kubkami z kawą na wynos, a rano nawet z kubkami termicznymi - zapewne z ulubioną kawą przygotowaną w domu.

[logo Gevalii, źródło]

Od około 100 lat Szwedzi mają swoją kawę - Gevalię. Ziarna sprowadzane są z różnych części świata - m.in. z Brazylii, Kolumbii, Kenii i Indii... Kawa ma cerytyfikat Rainforest Alliance, a jej część pochodzi z certyfikowanych upraw ekologicznych - jak na prawdziwie szwedzki produkt przystało.
Zanim pojechałam na szkolenie do Oslo, M ostrzegał mnie, że Norwegowie nie potrafią robić dobrej kawy. Na miejscu okazało się, że, niestety, miał rację!

Przerwa na kawę ma w Szwecji swoją specjalną nazwę: fika oznacza czas na kawę i coś słodkiego. Najczęściej tym czymś jest ciasto drożdżowe w różnej formie - płaskiego warkocza albo wyrośniętego wieńca, z masą jagodową, cynamonową albo pistacjową - nazywane "fikabröd" (czyli dosłownie 'chleb/coś upieczonego podawanego do kawy').

Ponieważ Szwedzi bardzo lubią wszystko, co szwedzkie, Pressbyron zdecydowało się ostatnio na zmianę dostawcy kawy. Na Gevalię właśnie :) To dobra wiadomość!

Jak mieszkaliśmy w Polsce, marka kawy była mi obojętna - piłam różne i mimo że czułam, że różnią się między sobą smakiem, to nie robiło mi to różnicy. Przez ostatnie kilka miesięcy pijemy prawie wyłącznie Gevalię - w różnych wersjach - i żadna inna kawa mi teraz nie smakuje, o czym przekonałam się w czasie ubiegłotygodniowej wizyty w Polsce :-/